7 สิงหาคม 2552 ผมและครอบครัวขับรถจากกรุงเทพฯ ไปหาแม่ที่ปราจีนบุรี

ก่อนหน้านั้นหนึ่งวัน พ่อได้โทรมาบอกพวกเราว่า แม่ป่วย อยากให้ลูกๆทุกคนกลับมาหาที่บ้าน

พวกเรากลับมาถึงบ้านเห็นแม่ป่วยหนัก พวกเราก็พาแม่ไปโรงพยาบาลตอนเย็น

รอตรวจเลือด เอ็กซ์เรย์ อยู่ห้องฉุกเฉิน ผมได้คุยอยู่กับแม่สัก 10 นาที

ไม่คิดเลยว่านั่นคือการคุยกันครั้งสุดท้าย สำหรับแม่กับผม

จนถึงประมาณ 5 ทุ่ม ก็ย้ายมาแม่อยู่ห้องผู้ป่วยหญิง พวกเรากลับไปบ้านประมาณตีหนึ่ง

เช้าวันที่ 8 สิงหาคม 2552 เป็นวันที่ผมไม่คิดเลยว่า แม่จะจากพวกเราไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

7 โมงเช้า พ่อโทรมาบอกว่าแม่ไม่ไหวแล้ว พวกเราไปถึงโรงพยาบาลประมาณ 8 โมงกว่าๆ

พอถึงพวกเรารีบไปหาพ่อแล้วถามว่าแม่เป็นอย่างไรบ้าง ?

พ่อบอกว่า " แม่สิ้นใจแล้วลูก " เสียงของพ่อก้องในหัว จนผมคิดอะไรไม่ออก

 7 นาฬิกา 25 นาที ของเช้าวันที่ 8 สิงหา คือเวลาที่แม่จากพวกเราไป

พวกเราทำได้แค่เพียง กอดร่างที่ไร้วิญญาณของแม่ พี่สาวผมร้องไห้และกอดแม่เอาไว้

ส่วนผมไม่สามารถร้องไห้ออกมาได้ ทำได้แค่เสียใจอยู่ข้างในหัวใจ และผมต้องเข้มแข็งเพื่อยอมรับความจริงต่อไป

วันแม่ปีนี้ ผมไม่ได้บอกแม่ว่ารักแม่ ผมไม่ได้กอดแม่และไม่มีโอกาสกอดแม่ต่อไปอีกแล้ว

แต่แม่จะอยู่ในใจผมเสมอ และผมจะรักแม่ตลอดไป

หากเป็นไปได้ผมอยากจะย้อนเวลาสักนิด เพื่อพูดคำว่ารักให้แม่ฟัง ก่อนที่ผมจะไม่มีแม่ให้บอกรัก

สู่สุขคตินะครับแม่ รักแม่เสมอ และรักตลอดไป

จากลูก